Przygotowania do budowy rozpoczęły się już w czasie II wojny światowej, kiedy wybrano najbardziej odpowiednie miejsce na zaporę. Zdecydowano się również na budowę zapory z elektrownią wodną z przelewem. Zaowocowało to rozwiązaniem z elektrownią zlokalizowaną bezpośrednio w korpusie zapory pod przelewami, co w tamtym czasie było niemal unikalne w Europie. W latach 1949-1951 w skale na prawym brzegu wydrążono tunel obejściowy. Ma on kształt podkowy o powierzchni profilu 100 m2 i długości 360 m. Po zakończeniu budowy zapory, a przed jej napełnieniem w 1954 r., została ona zamknięta. Zamknięcie składa się z 300-tonowej żelbetowej skrzyni. Dolna część tunelu aż do betonowego uszczelnienia jest nadal dostępna łodzią. W 1952 r. rozpoczęły się przygotowawcze prace budowlane na zaporze. Obejmowały one budowę kolejek linowych, betoniarni, dróg itp. Zbudowano trzy kolejki linowe, z których jedna transportowała kruszywo z kamieniołomu w Teletínie, druga ze żwirowni Štěchovice, a trzecia z cementowni Luka pod Medníkem. W ten sposób przetransportowano materiał do produkcji 374 320 m3 betonu i wykorzystano go do budowy zapory. Budowa została zakończona w 1955 r., wraz z uruchomieniem zakładu do próbnej eksploatacji. Jeszcze przed powodzią zidentyfikowano i przeniesiono przez linię zalewową zbiornika kilka obiektów zabytkowych. Były to raczej niewielkie budowle, z których najważniejszą jest prawdopodobnie kolumna i figura św. Jana Nepomucena, stojąca dziś na zboczu wzgórza poniżej zapory Slap.
Zapora Slapská jest prostą, ciężką zaporą betonową, posadowioną na solidnym podłożu skalnym. Korona ma 260 m długości i 67,5 m wysokości nad fundamentem. Koronowy przelew składa się z czterech pól o szerokości w świetle 15 m. Kolejnym urządzeniem są dwa dolne wyloty, które służą do ewentualnego opróżniania zbiornika. Składają się one ze stalowej rury o średnicy 4 m i znajdują się pośrodku dwóch skrajnych bloków. W zaporze znajduje się 6 przejść inspekcyjnych. Jezioro ma 44 km długości, powierzchnię prawie 14 km2 i objętość 269,3 mln m3.